…. Αμφιθέατρο Νομικής, συναυλία με τον Φάμελο.
Ήμασταν όλοι εκεί, εγώ, η μοναξιά μου, οι ήχοι των τραγουδιών, οι όμορφες κοπέλες που καθόταν μπροστά μου, τα ηλίθια τσουλάκια που καθόταν από πίσω μου, οι προβολείς, ένας τύπος με μπάσα φωνή που ούρλιαζε για να σκεπάσει την φωνή του Φάμελου, το βλαμένο που μασούσε τσίχλα,
Εκείνη η μελαχρινή με τα μεγάλα μάτια που δάκρυσαν στον στοίχο « Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθεί..»
Πόσο στοιχίζει η αναμονή;
¨Θα ήθελα να πηδηχτούμε¨…δεν της το είπα…θα με κοιτούσε αηδιασμένη ..
Δεν με ήξερε, δεν την ήξερα.. μόνο οι ήχοι και το φως των προβολέων πάνω στα δακρυσμένα μάτια της, μας ένωναν..
Η αναμονή στοιχίζει…καμιά φορά τόσο που απλά μένει αναμονή
