Κυριακη Απόγευμα. (30 Σεπτέμβρη)

Είναι θλιβερά τα Κυριακάτικα απογεύματα για κάποιον σαν και μένα αυτοφυλακισμένο.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως οι σιχαμερές ποτε δεν με ξεχνάνε, γυρνάνε παραδώθε στην ζωή μου και ξύνουν σημάδια
Το χειρότερο απ όλα που μπορεί κανείς να πάθει στην διάρκεια τους είναι η ανία, εξαντλητική, σαν να παρακολουθεις την Θεία Λειτουργία και να σαι Άθεος
Η απέναντι, φοιτήτρια, πολύ καλό μουνί, αγόρασα τηλεσκόπιο για να την βλέπω, και κάθε Κυριακή κατεβάζει τα παντζούρια
Φυσικά ποτέ δεν μου έδωσε σημασία όποτε έτυχε να την αντικρίσω στον δρόμο
Περνάω απαρατήρητος, διάφανος σαν τις Κυριακές μου
Πως κρατήθηκα να μην την σταματήσω εκεί στην μέση του δρόμου "φοράς μαύρο στρινγκ
και όμως ακόμα κ αν δεν με ξέρεις εγώ όπως βλέπεις σε ξέρω καλά". Αποκλείεται να με ξεχνούσε μετά απο αυτό
Το χειρότερο απ όλα είναι πως η ζωή κιλά σαν σινεμά έτοιμος να κλείσει.
Δεν είμαι φτιαγμένος να ζω, να παρατηρώ είμαι, ένα λευκό πανι με φτηνιάρικα έργα του Αμερικάνικου κινηματογράφου, μέσα στον άδειο σινεμά και γω σε μια καρέκλα του θυρωρείου απομακρυσμένος απο κάθε δράση στην πλατεία. Κοιτώ και ζηλεύω
Αισθάνομαι μα δεν τολμώ, οι Κυριακές μου είναι δειλές και ανούσιες, και αυτή η γραφή μπερδεμένη.

Το Ονειρο

ΣΑΒΒΑΤΟ Καθώς νυχτώνει (30 Σεπτεμβριού)

Φαντάζομαι το νήμα αυτό σαν μικρό πλανήτη, έναν από κείνους που δεν θα δει κανείς ποτέ του κρυμμένο όπως είναι μέσα στο φως των άστρων, ένα πλοίο που χαράζει άγνωστο ένα ωκεανό που στην απεραντοσύνη του κανείς δεν θα αντιληφθεί πως υπάρχει
Δεν νιώθω την γοητεία της ελεύθερης σκέψης, ποτέ δεν την στερήθηκα άλλωστε, μα νιώθω την γοητεία του να μην έχουν βάρος τα λόγια σου γι αυτό να καταφέρνουν να υπάρχουν.
Αλώστε το ζητούμενο της ύπαρξης δεν αμφισβητείτε ούτε ακόμα κι αν δεν είναι αντιληπτό από τους άλλους αφού υπάρχεις.
Η ουσία μου είναι πολύ απλή γι αυτό και καταφέρνει να επιβίωση μέσα από την φονική μου πλήξη.
Όταν ξεκίνησα εδώ δεν ήξερα τι θέλω να κάνω ακριβώς, εκείνο που σίγουρα δεν θέλω είναι να καταγράψω αληθινά γεγονότα της αληθινής ζωής μου, η γοητεία του εικονικού είναι ποιο δυνατή από την καταγραφή και ποιο ανώδυνη απ την αληθινή καταγραφή.
Ο αυτοματισμός της σκέψης όταν αυτή δεν θα την προσέξει κανείς και άρα είναι απαλλαγμένη από κάθε αυτολογοκρισία της έκθεσης, είναι το μόνο αληθινό γεγονός και ίσως η μόνη αυθεντική συνεισφορά αυτού του ιστού।

ΣΑΒΒΑΤΟ Πρωί (30 Σεπτεμβριού)

Ολα έδω συμβαίνουν στην μικρή μας πόλη, σε μια συνέχεια κατακερματισμένη σε πολλά πιθανά άπειρα και σε άλλα λιγότερα ίχνη απο όνειρα σαν αραιές πατημασιές σε βρεγμένο χώμα.
Ολα εδώ, στην τελευταία αρχή τους.
Η Γιαννα που κοιμάται μακριά, το μεγάφωνο που διαφημίζει την θεατρική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ της ζωής μου και το βλέμμα μου που ακουμπά το κλαδί κόντρα στον μαυρο ήλιο.
Ολα εδώ...εκτός από μένα....

Η Πρώτη Μέρα ( Παρασκευη-28-9)

Μια μέρα ίδια....Πίσω από φτερά που δεν θα πετάξουν...
Ξυπνάς το πρωί κοιτάς απ το τζάμι, πάλη ο ήλιος αυτός, ο κίτρινος που σε φτύνει γιατί υπάρχεις για λίγο, για μια στιγμή του.
Τι μου λες τώρα; κανε ένα καφέ να πιεις θα αργήσεις στην δουλειά.
Ο κυριος Γίωργος θα σε κοιτάξει χωρίς να πει τίποτα. Ξέρει εκείνος θα ανέβει με την πρώτη ευκαιρία στον δεύτερο και θα τα ξεράσει όλα.
"Πάλι άργησε, κάτι πρέπει να γίνει, πίνει καφέ παρολου που έρχεται καθυστερημένος, είναι αφηρημένος βαρέθηκα να του διορθώνω τα λάθη και διαρκώς γράφει δεν ξέρω τι, γράφει συνέχεια"
Τι μαλάκας αυτός ο κύριος Γιώργος.
Το δωμάτιο μου μπάχαλο, βιβλία άπλυτα ρούχα πιάτα ποτήρια και χαρτιά ριγμένα ανάκατα, βουτηγμένα σε δύο δάχτυλα σκόνη.
Ψάχνω βρίζοντας ένα φλιτζάνι, δεν το βρίσκω πουθενά, τελικά πίνω τον καφέ σε ένα τενεκεδάκι μπύρας, απομεινάρι της χθεσινοβραδινής μου μάχης με την νύχτα.
Φωρώ ένα τζιν και ένα πουκάμισο λεκιασμένο και βγαίνω έξω.
Ο ήλιος μου χαμογελά, περιμένει την απάντηση μου.
Αντε γαμήσου ρε Του λέω και ανεβαίνω στην μηχανή......