Η Πρώτη Μέρα ( Παρασκευη-28-9)

Μια μέρα ίδια....Πίσω από φτερά που δεν θα πετάξουν...
Ξυπνάς το πρωί κοιτάς απ το τζάμι, πάλη ο ήλιος αυτός, ο κίτρινος που σε φτύνει γιατί υπάρχεις για λίγο, για μια στιγμή του.
Τι μου λες τώρα; κανε ένα καφέ να πιεις θα αργήσεις στην δουλειά.
Ο κυριος Γίωργος θα σε κοιτάξει χωρίς να πει τίποτα. Ξέρει εκείνος θα ανέβει με την πρώτη ευκαιρία στον δεύτερο και θα τα ξεράσει όλα.
"Πάλι άργησε, κάτι πρέπει να γίνει, πίνει καφέ παρολου που έρχεται καθυστερημένος, είναι αφηρημένος βαρέθηκα να του διορθώνω τα λάθη και διαρκώς γράφει δεν ξέρω τι, γράφει συνέχεια"
Τι μαλάκας αυτός ο κύριος Γιώργος.
Το δωμάτιο μου μπάχαλο, βιβλία άπλυτα ρούχα πιάτα ποτήρια και χαρτιά ριγμένα ανάκατα, βουτηγμένα σε δύο δάχτυλα σκόνη.
Ψάχνω βρίζοντας ένα φλιτζάνι, δεν το βρίσκω πουθενά, τελικά πίνω τον καφέ σε ένα τενεκεδάκι μπύρας, απομεινάρι της χθεσινοβραδινής μου μάχης με την νύχτα.
Φωρώ ένα τζιν και ένα πουκάμισο λεκιασμένο και βγαίνω έξω.
Ο ήλιος μου χαμογελά, περιμένει την απάντηση μου.
Αντε γαμήσου ρε Του λέω και ανεβαίνω στην μηχανή......