ΣΑΒΒΑΤΟ Καθώς νυχτώνει (30 Σεπτεμβριού)

Φαντάζομαι το νήμα αυτό σαν μικρό πλανήτη, έναν από κείνους που δεν θα δει κανείς ποτέ του κρυμμένο όπως είναι μέσα στο φως των άστρων, ένα πλοίο που χαράζει άγνωστο ένα ωκεανό που στην απεραντοσύνη του κανείς δεν θα αντιληφθεί πως υπάρχει
Δεν νιώθω την γοητεία της ελεύθερης σκέψης, ποτέ δεν την στερήθηκα άλλωστε, μα νιώθω την γοητεία του να μην έχουν βάρος τα λόγια σου γι αυτό να καταφέρνουν να υπάρχουν.
Αλώστε το ζητούμενο της ύπαρξης δεν αμφισβητείτε ούτε ακόμα κι αν δεν είναι αντιληπτό από τους άλλους αφού υπάρχεις.
Η ουσία μου είναι πολύ απλή γι αυτό και καταφέρνει να επιβίωση μέσα από την φονική μου πλήξη.
Όταν ξεκίνησα εδώ δεν ήξερα τι θέλω να κάνω ακριβώς, εκείνο που σίγουρα δεν θέλω είναι να καταγράψω αληθινά γεγονότα της αληθινής ζωής μου, η γοητεία του εικονικού είναι ποιο δυνατή από την καταγραφή και ποιο ανώδυνη απ την αληθινή καταγραφή.
Ο αυτοματισμός της σκέψης όταν αυτή δεν θα την προσέξει κανείς και άρα είναι απαλλαγμένη από κάθε αυτολογοκρισία της έκθεσης, είναι το μόνο αληθινό γεγονός και ίσως η μόνη αυθεντική συνεισφορά αυτού του ιστού।