Είναι θλιβερά τα Κυριακάτικα απογεύματα για κάποιον σαν και μένα αυτοφυλακισμένο.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως οι σιχαμερές ποτε δεν με ξεχνάνε, γυρνάνε παραδώθε στην ζωή μου και ξύνουν σημάδια
Το χειρότερο απ όλα που μπορεί κανείς να πάθει στην διάρκεια τους είναι η ανία, εξαντλητική, σαν να παρακολουθεις την Θεία Λειτουργία και να σαι Άθεος
Η απέναντι, φοιτήτρια, πολύ καλό μουνί, αγόρασα τηλεσκόπιο για να την βλέπω, και κάθε Κυριακή κατεβάζει τα παντζούρια
Φυσικά ποτέ δεν μου έδωσε σημασία όποτε έτυχε να την αντικρίσω στον δρόμο
Περνάω απαρατήρητος, διάφανος σαν τις Κυριακές μου
Πως κρατήθηκα να μην την σταματήσω εκεί στην μέση του δρόμου "φοράς μαύρο στρινγκ
και όμως ακόμα κ αν δεν με ξέρεις εγώ όπως βλέπεις σε ξέρω καλά". Αποκλείεται να με ξεχνούσε μετά απο αυτό
Το χειρότερο απ όλα είναι πως η ζωή κιλά σαν σινεμά έτοιμος να κλείσει.
Δεν είμαι φτιαγμένος να ζω, να παρατηρώ είμαι, ένα λευκό πανι με φτηνιάρικα έργα του Αμερικάνικου κινηματογράφου, μέσα στον άδειο σινεμά και γω σε μια καρέκλα του θυρωρείου απομακρυσμένος απο κάθε δράση στην πλατεία. Κοιτώ και ζηλεύω
Αισθάνομαι μα δεν τολμώ, οι Κυριακές μου είναι δειλές και ανούσιες, και αυτή η γραφή μπερδεμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου