Η Τρίτη του γραφείου ( Τρίτη 2 Οκτωμβρίου)

Σκυμμένος πίσω απο χαρτιά κοιτώ την μέρα έξω να κυλάει.
Τα καρφιά σημειώνουν στο μπλοκάκι τους την αδιαφορία μου εκείνη η ξανθιά απέναντί μου διαθέσιμη να κάνει πίπες για 600 ευρώ...δεν ξέρω ίσως και να κάνει.
Και γω μουγκός πίσω απο το γραφείο να βογκάω καλημέρες σε καθίκια που επειδή έχουν μια θέση στο δημόσιο νομίζουν πως πιάσανε τον παπά απο τα....α....
Χθες καθώς τα πινα γύρισα και είπα, η απραξία μου είναι αυτοκτονική, αδόκιμος όρος το ξέρω μα απαραίτητος στην διαδικασία της αυτόματης σκέψης.
Κάτι σαχλογκόμενες δίπλα με κοίταξαν ενοχλημένα, το δίχως άλλο θα με πέρασαν για τρελό..
Ντράπηκα και έσκυψα στο ποτήρι μου χωρίς να μιλάω άλλο πιά.. έτσι έχασα και την τελευταία παρέα που χα χθες βράδυ...τον εαυτό μου