Όσο παρατηρώ τον κόσμο, τόσο πιο έξω από αυτόν νιώθω και όσο σπρώχνω να μπω τόσο πιο πολύ μια απροσδιόριστη δύναμη με πετά μακριά.
Μεγάλο πρόβλημα το κενό που γεμίζει τον χώρο, όταν καθισμένος δίπλα σε μια κοπέλα δεν έχεις τι να πεις, όταν και μόνο ένα ακάλυπτο μέρος από την φούστα της μπορεί να σε λυγίσει, να σε υποσχεθεί καλοκαίρια, ζέστη, ηδονή εικόνες χρώματα και ήχους, μα να ανακαλύπτεις πως εσύ ποτέ δεν θα τα έχεις γιατί καμιά δύναμη δεν θα νικήσει την φυσική σου δειλία ή ανυπαρξία για να τα πάρεις.
Η διαφορετικότητα ή η αίσθηση της ακόμα και αν είναι απατηλή σε φρενάρει σε μια εποχή γεμάτη ίδια Τα πάντα ίδια και διαφορετικά από σένα έτσι απλά, απροσάρμοστο στην εποχή της προσαρμογής...