Θυμάσαι εκείνο τον λόφο;
τον αντίκρισα με δέος, έτρεξα ίσα πάνω του και είδα το δέντρο. Το βλεπα άσχημο, έτσι γυμνό και κυρτωμένο, με χάιδεψε τα μαλλιά με κατανόηση, "δεν είναι άσχημο, γερασμένο είναι", μου είπες "τα βάσανα το κύρτωσαν και την γύμνια του δεν την ντρέπεται, γιατί έζησε και είδε την σκιά του να δροσίζει χωρίς να ρωτά και να διαλέγει τα πλάσματα που τυλίγει, γιατί μέσα στα κλαδιά του κρύφτηκε κάθε αδύναμο και μικρό ζώο την ώρα του φόβου του.
Και τώρα μπορεί να θυμάται τα αμέτρητα πρωινά που αντίκρισε, τον αέρα που του κανε παρέα, το κάθε παιδί που ξεκουράστηκε πάνω του."
Σε κοίταξα περίεργα, δεν καταλάβαινα τι σχέση έχουν αυτά με την ομορφιά του... Και τώρα σε κοιτώ, χρόνια και χρόνια πέρασαν από τότε, μα τώρα πια καταλαβαίνω....