Στο λεωφορείο χθες γυρνώντας από Θεσσαλονίκη γινόταν το έλα να δεις, μια ανοιξιάτικη έφοδο στην αρχή του χειμώνα. Και ενώ έξω η συννεφιά και το ψιλοβρόχι φλέρταραν με την εποχή, μέσα στα σβηστά τα φώτα και στις σκιές των καθισμάτων χίλιες οι λάμψεις της Άνοιξης, γεμάτες όμορφες κοπέλες, με το άρωμα εκείνο που μόνο κάποιος απόλυτα μόνος μπορεί να ξεχωρίσει, με την γυμνή σάρκα και τα γεμάτα στήθη, τα κρυφά γελάκια και τα γλυκά χαμόγελα.
Έτρεμα μην τυχόν και η διπλανή μου με ανακαλύψει. Ήταν γοητευτική κοπέλα, μελαχρινή με λεπτά χαρακτηριστικά και όμορφα πόδια.
Αν και ήθελα να της πιάσω κουβέντα δεν το έκανα, δεν έβρισκα τίποτα να πω, ήταν μια μάχη με τον εαυτό μου που απ την αρχή είχε ένα μόνο νικητή, την ανυπαρξία μου.
Προσπάθησα να απλωθώ μήπως και κατα λάθος την αγγίξω Μαζεύτηκε απότομα έτσι ένιωσα βλάκας και χώθηκα βαθιά στο κάθισμά μου με ότι μου είχε πια απομείνει..την φαντασία...
Μερικές φορές νιώθω τραγικά ηλίθιος