Μετα την μπόρα

Κοιτάω ανήμπορος και άδειος απρόσμενα νεκρός σε μια γωνιά του νοσοκομείου...
Έγινε μετάσταση λέει, και γω θα πρέπει να το παίξω τρελίτσα, "Μάνα μια χαρά είσαι όλα καλά πήγαν"
"Αν παν καλά οι χημειοθεραπείες θα ζήσει ως και 5 χρόνια" έτσι είπε και γω δάγκωνα τα χείλη μου μέχρι να ματώσουν γιατί δεν έπρεπε να μάθεις όχι τώρα, όχι στον πιο σκληρό αγώνα σου.
Θυμάσαι μάνα; Η πρώτη φορά που σε είδα στην εντατική, τυλιγμένη σε πράσινα σεντόνια, χαρούμενη ανεξήγητα, "πως πήγε;" "Όλα καλά μάνα" απάντησα και πληγώθηκα βαριά θανάσιμα στην φτέρνα της καρδιάς μου.
Δεν είναι που που είσαι 65 μάνα και έχεις ακόμη να ζήσεις, δεν είναι που μια ζωή παλεύεις την ζωή, είναι που είσαι η μάνα μου και γω ακόμα παιδί στα 36 μου χρόνια πιτσιρικάς αδύναμος και φοβισμένος, μα μπροστά σου τρελός και επιπόλαιος έτοιμος να πω κάποια βλακεία να γελάσεις να με κοιτάξεις τρυφερά "Τι θα κάνω εγώ με σένα;" να πεις και γω να γυρνάω το βλέμμα γρήγορα να μην δεις τον πόνο, να μην νιώσεις την αγωνία, να μην αντικρίσεις την σκιά στα μάτια μου, είναι που φτύνει ο Θεός αυτούς που δεν πρέπει.
Μάνα μείνε μην φεύγεις ...