Πεμπτη απόγευμα (Η Μαρία έφυγε...)

Η απέναντι φοιτήτρια έφυγε....
Η διαπίστωση είναι οδυνηρή, σήμερα ένας πιτσιρικάς με την μάνα του ξεσήκωσαν το σπίτι της και το καθαρίζουν.
Έφυγε χωρίς ποτέ να μάθει ότι μπήκα στα πιο κρυφά μέρη του σπιτιού της, ότι παρακολουθούσα τις πιο προσωπικές της ώρες, ήξερα την στιγμή που τρώει, που κάνει μπάνιο, που ντύνεται, που γδύνεται, που κάνει έρωτα.
Με αναίδεια και χωρίς ντροπή μπορούσα και θαύμαζα την ομορφιά της, ήταν όμορφη..
Ποτέ δεν έμαθε για μένα, ποτέ στην πραγματικότητα δεν ένιωσε τα πρόστυχα μάτια μου πάνω της κι όμως ήμουν εκεί... Πολλές φορές ανταμωθήκαμε στον δρόμο, την είχα ονομάσει αυθαίρετα Μαρία γιατί ήταν μελαχρινή με λεπτά χαρακτηριστικά, μικροκαμωμένη μα όμορφη, της ταίριαζε αυτό το όνομα.
Χρόνια τώρα για ώρες στηνόμουν απέναντι της και περίμενα το φως, δεν κατέβαζε το παντζούρι της εκτός απο τις Κυριακές, τις Κυριακές που μισούσα.
Οταν γυρνούσα απο τα ξενύχτια και απο τις ατελείωτες ώρες της σιωπής στο μπαρ, παρέα με τις κακοφωτισμένες εικόνες και πνιγμένος μέσα στην μοναξιά μου, κοιτούσα το φως της, να βεβαιωθώ πως τουλάχιστον αυτή ήταν εκεί.
Πολλές φορές ήταν, άλλες όχι, άλλες πάλι είχε αναμμένο το μικρό κόκκινο .Ηξερα πως όταν ήταν αναμένο έκανε έρωτα και γω πονούσα, χωρίς να ξέρω το γιατί, απλά βούλιαζα στον πόνο και δάγκωνα το χέρι μου μέχρι να ματώσει.
Την Μαρία δεν θα την ξαναδώ και τελικά την φωνή της δεν θα την ακούσω ποτέ, ποτέ δεν θα μάθει για μένα. Δεν υπήρξα, δεν ήμουν καν ενοχλητική μύγα γι αυτήν
Δεν τόλμησα να την μιλήσω, δεν τόλμησα καν να νιώσω , σαν την έβλεπα να φοράει τα τόσο ερωτικά εσώρουχά της. Ζήλευα αυτόν που μπορούσε να τα κοιτά και όχι να κλέβει την εικόνα τους.
Είμαι κλέφτης χωρίς αυτό που σου έκλεψα Μαρία να είναι ποτέ δικό μου.
Συνχώραμε που δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο Καλή τύχη, ήσουν υπέροχη ήμουν απλά ένα χαμηλό φως στο απέναντι διαμέρισμα......