Είναι οι βροχερές εκείνες μέρες που ο ουρανός χαμηλώνει τα φώτα του, που ο ήχος της βροχής παίζει μπαλάντες, που η ψύχρα σε σκεπάζει με ζεστή κουβέρτα.
Εκείνες οι μέρες σ αγγίζουν περίεργα και δεν ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να νιώσεις, κοιτάς σαστισμένος την γλυκόπικρη, σαν κανέλα, μελαγχολία που σε μουσκεύει ως στο βάθος της ψυχής σου, θέλεις να κάνεις έρωτα, να ψιθυρίσεις αναμνήσεις καθισμένος με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι, να περπατήσει νωχελικά κάτω από το νερό χωρίς να σε νοιάζει αν θα φύγει το ζελέ απ τα μαλλιά σου, να δεις την καθημερινότητα να ξετυλίγεται μπροστά σου λες και είσαι σινεμά και παρακολουθείς μια από εκείνες τις νερόβραστες αμερικάνικες ταινίες του 50.
" Πάλι αφηρημένος" ..." Καλά ακόμα δεν έκανες το γραμμα που σου έδωσα; που είναι το μυαλό σου;"
Το γραφείο, ο υπολογιστής, ο μαλάκας, το χάος με τον κόσμο που πάει και έρχεται, γκρίζες εικόνες στον έγχρωμο κόσμο μου...... Ενα νυσί απο έρημο στην καρδιά μιας βροχερής μέρας.