"Ζούμε τον φασισμό της θηλυπρεπής ομορφιάς.
Και ενώ σαν άνδρας αυτή την ιδιότυπη λατρεία την θαυμάζω και σπεύδω να σταθώ ένθερμος οπαδός της, σαν σκεπτόμενος άνθρωπος την αποδοκιμάζω και νιώθω ο χειρότερος εχθρός της.
Και αν δεν βαριόμουνα να σας μιλήσω το δίχως άλλο θα γέμιζα ένα κατεβατό από αναθεματισμούς και βάσιμα επιχειρήματα ενάντια σ αυτή την αρρώστια που μας κατακλύζει.
Γιατί η ομορφιά πονάει αυτούς που δεν την έχουν και βαραίνει αυτούς που την έχουν, γιατί η επικράτηση της σαν κριτήριο κοινωνικής αναγνώρισης κάνει τον κόσμο μας φτωχότερο μα και τα άτομα που τελικά επωφελούνται πιο ανόητα.
Σε τελική ανάλυση η θηλυπρεπή ομορφιά γέμισε τον κόσμο με πουστράκια και πουτανάκια παραμερίζοντας και περιθωριοποιώντας τα άτομα που έχουν να που κάτι περισσότερο από την καλαισθησία των κρεάτινων γραμμών τους.
Και σε ακόμα πιο τελική εγώ έχω να γαμήσω μ αυτά και μ αυτά 9,5 χρόνια..."

Απόσπασμα από τον θεατρικό μονόλογο "Αγναντευοντας τα πρόβατα που κλαίνε"