Χάλια

Το νιώθεις καθώς την κοιτάς και προσπαθείς να κρύψεις την ταραχή σου, είναι καταπληκτική η αθωότητα της και τα μάτια της που σε κοιτούν χωρίς να σε κοιτάνε και τα μαλλιά της, πυκνές καστανόξανθες μπούκλες που μπερδεύονται και δίνουν μια ξεχωριστή ευγένεια στο λεπτό της πρόσωπο, ευαίσθητη και εύθραυστη γεμίζει με απόγνωση τον απεγνωσμένο κόσμο σου, γιατί ξέρεις πως κάποιος αγγίζει αυτό που δεν θα αγγίξεις, του δίνει τον ήχο των αναστεναγμών της, τον ήχο που δεν θα ακούσεις ποτέ και την γεύση απ το δέρμα της και την ζεστασιά καθώς γελά για κάτι που δεν είπες Ευγενική και απομακρη σε πληγώνει γιατί για σένα είναι μόνο μια τρισδιάστατη φωτογραφία, ένα σύμπαν απομακρυσμένο και συ μόνο μια ψυχρή μικρή, λευκή σφαίρα.

Σ αποκλείει ακόμα και απ το να φανταστείς πως γελά γυμνή σε ένα κρεβάτι δίπλα σου, πως μπορείς να την κοιτάς να ντύνεται, να τρώει, να βγαίνει απ το μπάνιο με μαλλιά βρεγμένα.
Πως να σταθεί μια βάρκα από καλάμια μέσα στον ωκεανό;

Καθώς την κοιτάς τα μάτια σου δεν μαγνητίζουν το φως απ τα μάτια της, μόνο το διώχνουν, το αποκρούουν, όπως το αδιάφανο γυαλί και συ μετά ντρέπεσαι γιατί ξέρεις σταγόνα απ το φως της δεν σ ανήκει και σαν γελοίος καραγκιόζης, μάταια προσπαθείς να μαζέψεις το φεγγάρι απ το πηγάδι με απόχη.

Τα θλιμμένα μεσημέρια μπορεί και να φτάνει που απλά υπάρχει δίπλα σου σερβίροντας καφέδες και καθαρίζοντας τραπεζάκια, μα τα αδιάφορα μεσημέρια, εκείνα τα πνιγμένα στον ήλιο, η αδιαφορία της σε ματώνει, σε βάζει σε παιχνίδια δεδομένης ήττας, μισής τον εαυτό σου που προκαλείς την ανυπαρξία σου στα μάτια της, μισής τον εαυτό σου γιατί δεν υπάρχεις γι αυτήν ...