Σημασία δεν θα δώσω...
Και όταν νομίζεται πως κερδίσατε
και με περιφρόνηση σέρνεται μπρος μου τον θρίαμβο σας,
εγώ θα κρυφτώ μακριά σας,
όχι από φόβο,
δεν τον σηκώνει η μοναξιά τον φόβο,
μα από λύπη μεγάλη
για την τόσο φωτεινή βλακεία σας που έχει πιάσει τόπο,
που κάθεστε άνετα με τις επιλογές σας
και τα flash των ονείρων σας.
Μαγική η εποχή σας,
εποχή της ελλείψεις συναισθημάτων,
θυμού,
ουσίας,
εποχή του φελλού και του ηλίθιου,
της αρένας και της πουτάνας στην ψυχή ως το μεδούλι.
Μα και από την άλλη τι φταίει η εποχή αφού έτσι την θέλουμε;
Τι φταίει το κάθε βλήμα που δείχνοντας τον καλό του ή λίγο μπράτσο,
γεμίζει σχόλια θαυμασμού και μηνύματα πάθους;
Τι φταίει η παρθένα που ποτέ δεν ήτανε παρθένα
και ο φλώρος που κάνει ολική αποτρίχωση και βάφει τα μάτια του,
που δεν τον λεν πια πούστη, μα μούρη;
κανείς δεν φταίει.
Δεν φταίει η Jill που είναι πουτάνα μα δεν το ξέρει,
ούτε οι παρεξηγημένες υπάρξεις,
που με βαριεστιμάρα και υφάκι θα σβήσουν το όνομα μου από τον κατάλογο της ματαιοδοξίας τους,
έτσι κι αλλιώς και αυτές μόνες τους είναι.. και γω μόνος είμαι…
Μόνο να ρε γαμώτο με πιάνει καμιά φορά το παράπονο σαν βλέπω στην λίμνη της αυλής μου, τα σκατά να επιπλέουν…
Και όποιος κατάλαβε… κατάλαβε….