Στην θάλασσα μέσα,…

Στην αμμουδιά πάνω,…

Εκεί ανάμεσα σε μικροσκοπικά υφάσματα και ιδέες λαγνείας, περνά το καλοκαίρι….

Και την άσφαλτο που καίει, καθώς γυρίζεις με βαριές ανάσες από την δουλειά σου….

Και σε εκείνα τα ζεστά απογεύματα στο μπαλκόνι σου, στην ερημιά της γειτονίας με τα κλειστά παντζούρια….

Ακουμπάς με τρόμο τις μνήμες,….

Αφουγκράζεσαι τους περίεργους ήχους,….

Το κρεβάτι τρίζει,….

Ο ήχος περνά από κάποια ανοιχτή μπαλκονόπορτα και γλυκαίνει τα αυτιά σου,…

Σσσστ,….

Ανάσες βαθιές και κίνηση,….

Άκου, κάποιοι κάνουν έρωτα,…

Θα ΄ναι η νύχτα με το φεγγάρι,…

Μην λές μαλακίες, η από κάτω είναι, πάλι πηδιέται….

Μια φέτα καρπούζι το καλοκαίρι….

Και μικρά κίτρινα φώτα στην άκρη της πόλης, καθώς ξημερώνει…θυμάσαι;…

Ήταν Ιούλης

Ανεβήκαμε ψηλά

Εκεί που μπορούσαμε να κοιτάμε όλο τον κάμπο μέχρι πέρα, την θάλασσα

Και έκλαψες,

Έκλαψες με φωνή, σπατάλησες αλόγιστα τους λυγμούς σου και μετά με κοίταξες

Ίσια στα μάτια….

«μεγάλη μαλακία αυτί» είπες…

σε κοίταξα προσπαθώντας να καταλάβω….

Είμαστε μόνο σταγόνες του ήλιου, τι δεν καταλαβαίνεις μαλάκα…»