Άντε πάλι από την αρχή…

Άντε πάλι από την αρχή…μάζεψε τα κομμάτια σου, ετοίμασε τις τσάντες των αναμνήσεων σου, μην ξεχάσεις να πάρεις και εκείνο το χαμόγελο που σου χάρισε μια νύχτα που περίμενε επισκέψεις…και εκείνη την σκοτεινή γωνιά στο βλέμμα της, που πρόλαβες να δεις καθώς χαμήλωνε το φως…

Μα τι άγχος Θεέ μου αυτή η επιστροφή…σαν ταινία.. θυμάσαι τι σου είχα πει τότε; …σαν ταινία που πάντα κάποιος φεύγει μόνος στο τέλος…

Τώρα μπροστά η Θάλασσα, ο δρόμος, ένας γλάρος στην έρημο που ζητά μια θάλασσα , μια αργοπορημένη καμήλα στην μέση του πελάγους που ζητά ένα δρόμο μεταξιού, την αιτία να υπάρξει..

Βαρέθηκα αυτά τα ταξίδια της νοσταλγίας, είναι μεγάλος μπελάς, μπαζώνεις, λες «γεια», φεύγεις, στον δρόμο κουράζεσαι, κάθεσαι να ξαποστάσεις, κατεβάζεις τα πράγματα, τα κοιτάζεις αμήχανα, παλεύεις να μην τα σκαλίσεις, τα σκαλίζεις, πονάς, κλαις, τα ξανάφορτώνεις, άντε πάλι απ την αρχή.

Μπορείς να τα πετάξεις όλα αν θες και να ελευθερωθείς ή να κρατήσεις μόνο κάτι…έτσι για ανάμνηση, ας πούμε, μια εικόνα από τα μαλλιά της που ανυπόταχτα της έσπαγαν τα νεύρα, ή από την έκπληξη της, που μάντεψες τι ρούχα φορούσε…

Μα είναι σίγουρο…πώς όσα πιο πολλά πετάς, τόσο πιο φτωχός μένεις…

Και κάποια μέρα, μην έχεις καμιά αμφιβολία γι αυτό, δεν θα ταξιδεύεις πια…σκιά θα είσαι η δέντρο ριζωμένο, γιατί δεν θα υπάρχεις καν σαν ανάμνηση δικιά της.

Και ότι κουβαλάς, όποιο δρόμο και να πάρεις…τίποτα δεν θα χει αλλάξει από σένα και τίποτα δεν θα υπάρχει πραγματικά…..

Φτωχέ στατικέ οδοιπόρε…