Να προσέχεις....

Είχα ανέβει ψηλά στον λόφο, από εκεί κοιτούσα κάτω τη πόλη φωτισμένη, με μια θέρμη μαγική, γεμάτη από ζωή και χρώματα..

Τα αστέρια στον ουρανό ζωντάνευαν τα όνειρα της και γω ζήλευα, πόσο ζήλευα τα όνειρα της πόλης.

Αυτοεξόριστος ερημίτης, μιας παρεξήγησης θύμα, μιας αλήθειας γέννημα…

Ξημέρωνε σαν μ’ έπιασε το αγιάζι και ένα πουλί μικρό στάθηκε απέναντί μου.
«Μην την περιμένεις» Μου πε με μιλιά ανθρώπου. «Δεν θα ρθεί»
«Ξέρεις τίποτα; Την είδες;» Ρώτησα με αγωνία. Τίναξε τα φτερά του.
«Αυτή μ’ έστειλε σε σένα. Μου είπε να σου πω, πως άδικα περιμένεις»

Έμεινα πολύ ώρα σιωπηλός, ψάχνοντας τις λέξεις. «Γιατί» Ήταν το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω…»Ψάξε εκεί κάτω τις απαντήσεις» Μου έδειξε την πόλη.. Τα φώτα ένα ένα σβήνανε…
«Μα είμαι αυτοεξόριστος, πως μπορώ…» Το πουλί έμοιαζε λυπημένο τώρα.
«Τα φώτα φταιν, αυτά ερωτεύτηκε και έμεινε μαζί τους» Είπε και πέταξε μακριά.

Έμεινα μόνος, είχε ξημερώσει για τα καλά πια.
Τέντωσα το χέρι ψηλά στον ουρανό, βρήκα τον διακόπτη….ξαναφερα την νύχτα…Τα φώτα άναψαν πάλι στην πόλη.

«Να προσέχεις» Της ψιθύρισα…