Ανία, πλήξη, στασιμότητα.
Ταξίδια που δεν τελειώνουν, Ταξίδια που δεν αρχίζουν,
σύννεφα μαύρα, σε ορίζοντες, ηλίθια νεύματα σε μάτια παγερά αδιάφορα…
Και εσύ τρέχεις, μα σαν κακό όνειρο, μένεις εκεί, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς…
Μια μέρα ακόμη ζω, μια ώρα ακόμη ζω, ένα λεπτό, ακόμη ζω…
Ποιος μ’ ακούει;
2 σχόλια:
Δεν έχουν μείνει πολλοί να μας ακούνε, κοντεύουμε να μην ακούμε ακόμα και τον εαυτό μας...
...το σύμπαν!...
Δημοσίευση σχολίου