Λες και παραμιλούν, παίρνουν αυτό που θέλουν και φεύγουν.
Είσαι άυλος, είσαι διάφανος, είσαι πίσω απ’ τα σκονισμένα τζάμια..
Λέξεις χιλιοειπωμένες, λέξεις συνηθισμένες, αλήθειες σαν τα μάτια τους, σαν τα πρόσωπα τους, ίδια όλα, ίδια και απαράλλαχτα, ανδρικά και γυναικεία, άφυλλα, χωρίς χαμόγελο ή με χαμόγελο, χωρίς περιεχόμενο.
Σε μισούν, ναι μάλλον σε μισούν, γι’ αυτούς είσαι η νύχτα, μέρος της νύχτας, τους αφήνεις να προσπεράσουν για να έρθουν άλλοι.
Μερικές φορές, σπάνια, μπορεί να ξεχάσουν και να σου πουν καληνύχτα ή και να σου χαμογελάσουν.
Μην τους πιστέψεις, δεν εννοούν τίποτα, θα το λέγανε ακόμα και σε σκύλο αν ήταν στην θέση σου.
Η νύχτα μαγεύει τους ανθρώπους, τους ξεγυμνώνει, τους κάνει να φορούν μόνο την γύμνια τους, χωρίς να ντρέπονται γι αυτήν. Νιώθουν πως είναι σκεπασμένοι με την μπλε σκιά, ελεύθεροι, πραγματικοί άνθρωποι και οι πραγματικοί άνθρωποι δεν είναι τρομαχτικοί, είναι αδιάφοροι, δεν είναι σοφοί είναι άσχετοι, δεν είναι άνθρωποι της νύχτας, είναι άνθρωποι καθημερινοί, δεν μεταμορφώνονται, φανερώνονται, δεν τρομάζουν, είναι τρομαγμένοι..
Η νύχτα είναι το πιο ανθρώπινο κομμάτι του εικοσιτετραώρου.
Σκέφτομαι τις πόρνες και μου ‘ρχεται να κλάψω καθώς λευτερώνουν τα κορμιά τους και παίρνουν μαζί τους και ένα μέρος απ’ το βάρος των αδιάφορων κορμιών.
Χωρίς μια κουβέντα τους βλέπουνε να φεύγουνε ποιο άδειοι και από oτι ήρθαν.
Στην μνήμη τους στα σίγουρα θα μείνει μόνο το βρώμικο λαχάνιασμα και η κούφια σιωπή τους..
Άλλωστε η νύχτα είναι αυτές.. μια πόρνη